Het strand toonde hoe de tijd zijn tijd vooruit was. Volbezaaid met zonnebaders die hun verwondering niet konden verbergen. Een zomerdag, van het hete type, terwijl de lente nog maar net op temperatuur was gekomen. Het zou zelfs nog enkele dagen duren. Niemand wou dit missen. Strandgangers weten wat carpe diem is. Zomerhitte.
Aan het einde van de dag verlieten de laatsten het warme zand dat vertelde hoeveel potentieel de avond in zich droeg. Dit was een avond die langer zou duren en waar de tijd, die verdomde tijd trager zou gaan. Wijzers zouden stilvallen zoals de koppels in elkaars armen. Overmand door het moment en het moment dat zich niet wegduwen. Carpe Diem. Pluk die dag en vooral die avond.
Ze keken samen over die strook zand die ze die van hen noemden. Hun strand, pakweg tweehonderd meter met de vuurtoren in het midden. De vele bezoekers overdag en de late dwalers samen beschouwden ze op de goede dagen als hun gasten, op de andere dagen als de indringers, binnendringen in hun universum. Nu waren het hun gasten en als volwaardige gastvrouw en gastheer keken ze vanop het bordes uit over de kleine groepjes die nog her en der in verspreide slagorde aan de rand van de branding zaten. Een koppeltje trok hun aandacht. Een vrouw, eerder een meisje met lange rosse wilde haren in een veel te wijde jurk zat bovenop de jongen die er eerder gewoontjes uitzag, in jeans en shirt, hoewel je dat moeilijk kon zien. Hij lag op zijn rug en ze zat bovenop hem als wilde ze hem berijden. Verhitte lentezomerdag.
“Die zijn bezig”, zei hij, doelend op het bohemienmeisje dat zachtjes met haar dijen heen en weer schommelde. De onderkant van haar jurk was zwaar en hing vol zand. De randen waren nat. Zeewater had zwaarte in haar kleren gebracht.
“Dat ze maar genieten”, zei het torenmeisje.
Hij beaamde haar observatie. Wat is er mooier dan het vieren van de liefde, zelfs als het gewoon middels de drang naar seks is. Op zijn mooist is seks de intieme viering van het geven en krijgen van genot, van een geschenk dat niet persoonlijker kan worden dan wat het al is.
“Het maakt het strand mooier”, antwoordde hij. Het strand is op zijn best als het warme zand de liefde verwelkomt. Zelf hadden ze talloze keren gevreeën op die strook zandkorrels met boven hen alleen maar de sterren. En soms de zon, op die momenten dat de liefde zich voor het slapengaan meldde. Nu stonden ze gehuld in één badjas, die hij aan had, samen te kijken. Zij voor hem, met haar koude billen tegen zijn warme lid dat nog altijd klaar stond voor de volgende act. Licht leundend tegen haar rug. De jas sloeg hij zover hij kon rond hun beide lijven. Haar schaamhaar bleef de wind voelen. Met zijn handen dekte hij kruiselings zacht haar borsten. Ze genoot van die eenvoudige en vooral vanzelfsprekende positie. In het onderling vertrouwen versmolten hun lichamen onbewust tot één geheel. Ze voelde hoe ze nog steeds gloeide van het intense vrijen op de kleine twijfelaar daarnet. Ook zij had hem bereden zoals ze dat zo graag deed. De wijze waar ze haar ultiem genot vond. Diep verzonken bovenop hem, uittorenend, zelfsturend naar een hoogtepunt. Die ervaring vond ze nog altijd buiten categorie, uitzonderlijk. Hij die zo perfect paste in haar vagina en zo het referentiepunt was voor die hevige rit. Zij, die bewoog als de meest sensuele amazone, haar licht gebruinde glanzende huid die de mooiste welvingen toonde. Café latte.
Nu stonden ze samen nagenietend te kijken naar het spel dat nog zijn aanvang moest krijgen daar beneden op het strand. Het meisje met de rosse krullen lachte breed. De jongen hield vastberaden haar heupen vast. Het rijden versnelde tot bijna een volwaardige galop. Dit zou niet lang meer duren.
Hoe opwindend kon het zien van een liefdespel zijn. Het torenmeisje stak haar hand achter haar rug en vond zijn lid. Zacht streelde ze hem. Onwillekeurig schoof haar hand op en neer op het ritme van het koppeltje in de verte. Ze leken verbonden hetgeen de ervaring van het genot versterkte. Hij voelde hoe zijn opwinding sneller toenam dan hij het kon bedenken. Hij kroelde door haar schaamhaar. Reflexen denken niet, ze doen gewoon. Hij duwde zijn penis tussen de plooien van haar koude billen. Ze voelde de warmte nu ook overal. Heel zacht bewogen ze zoals het helmgras op de toppen van de duinen. Deinen. Heen en weer.
Het schouwspel op het strand duurde minutenlang en zo ook die sensuele dans op de toren. Ze voelde hoe zijn lid steeds dichter bij het doel kwam.
Op het strand leek de beschikbare tijd om. Het koppeltje op het strand stond recht. Het meisje nog in spreidstand over de jongen, haar jurk zijn lijf vanaf zijn middel tot zijn knieën bedekkend. Met haar handen sloeg ze het zand van haar jurk. Eronder zijn handen die een riem terug dicht gespte. Rits gesloten. Het avontuur was voorbij.
De zon verdween achter de horizon en liet een rode gloed over de zandstrook vallen.
Op het bordes van de toren voelden ze de warmte van die laatste zonnestralen.
Enige tijd bleven ze nog steeds wiegend staan. Tijd kon hen een worst wezen. In de toren stond deze stil. Het kon een voorspel zijn, ware het niet dat ze net die ongeremde seks hadden beleefd op dat smalle bed. Dit was niettemin geen naspel, geen coda. Het was eerder een tussenstuk, een overgang. Een “bridge” zouden muzikanten zeggen, een verbinding die twee delen van een song zou verbinden.
Het tweede deel moest nog beginnen.